مطالعه هیستومورفومتریک اثر سم دیازینون بر پلاک رشد استخوانی موش صحرایی نر

زمینه و هدف: استخوان بافت سختی است که محتوای آن مرتب در حال تغییر و تحول می باشد. رشد طولی استخوان به واسطه ی پلاک رشد صورت می گیرد که ساختاری غضروفی در انتهای استخوان های دراز بدن می باشد. هنگام بلوغ جنسی، ضمن بسته شدن (استخوانی شدن) پلاک رشد، رشد طولی استخوان متوقف می گردد. دیازینون از سموم ارگانوفسفره است که ضمن ایجاد استرس اکسیداتیو می تواند به سلول ها و بافت های بدن آسیب برساند. هدف این مطالعه بررسی اثر سم دیازینون بر تغییرات پهنای پلاک رشد (شامل ناحیه سلول های در حال تکثیر و ناحیه سلول های هایپرتروفه) در موش صحرایی نابالغ بود. روش بررسی: این مطالعه ی تجربی در اردیبهشت سال 1392 در دانشگاه فردوسی مشهد و بر روی 12 سر موش صحرایی نر نابالغ از نژاد ویستار که به طور تصادفی در دو گروه کنترل و دیازینون قرار گرفتند، انجام شد. تیمارها به صورت گاواژ دهانی و طی 28 روز انجام شد. در روز 28، حیوانات کشته و استخوان ران پای چپ برای بررسی های هیستومورفومتریک پهنای پلاک رشد اپیفیز ران جدا شدند. بررسی ها توسط imagej, ver. 1.40g (wayne rasband, nih, usa) و معنادار بودن نتایج توسط آنالیز واریانس anova به همراه tukey&apos;s test انجام شد. یافته ها: پهنای پلاک رشد در گروه دیازینون نسبت به گروه کنترل کاهش معنادار (0126/0p=) داشت که به صورت کاهش پهنای ناحیه در حال تکثیر (001/0p<) و افزایش پهنای ناحیه هیپرتروفی شده (016/0p=) مشاهده شد. نتیجه گیری: دیازینون منجر به کاهش پهنای پلاک رشد اپیفیز ران موش های صحرایی نابالغ می شود و می تواند عاملی باشد بر اختلال در روند رشد طولی استخوان و بسته شدن پیش از موعد پلاک رشد.